دایناسور چهاربال

در ژوئیه ۲۰۱۴ (مرداد ۱۳۹۳) فسیل یک دایناسور جدید با چهار بال کشف شد که پرهایی بسیار بلند در دم و اندام‌های عقب خود دارد. طول این موجود از پوزه تا انتهای پرهای دمش ۱۳۲ سانتیمتر برآورد شده است و براساس گزارش‌ها، بزرگ‌ترین دایناسور چهار بالی است که تاکنون کشف شده است. پرهای این دایناسور عظیم تا ۳۰ سانتیمتر درازا داشت و براساس پژوهشی که در نشریه علمی ارتباطات طبیعت منتشر شده است، داشتن چنین پرهای بلندی به این دایناسور اجازه می‌داد هنگام پرواز از سرعتش کم کند و فرودهای مطمئنی هم داشته باشد. چانگی‌یواپتور یانگی یک شکارچیعظیم پرنده در ابعاد هواپیمای بدون سرنشین بود و در دوره زمین‌شناسی کرتاسه در جایی که هم‌اکنون استان لیائولینگچین است، زندگی می‌کرد. پرها روی اندام‌های عقبی این دایناسور به گونه‌ای غیرعادی بیرون زده‌اند که ممکن است به این دلیل باشد که آنها در واقع، بال‌های پشتی او بوده‌اند و از آنها برای پرواز استفاده می‌کرده است.

چانگی‌یواپتور گونه جدیدی از رده مایکرورپتورین‌ها است. این موجودات دیرین سرنخ‌هایی را از منشاء پرواز و روند تبدیل دایناسورهای پردار به پرندگان به دست می‌دهند. پیش از این، دیرین‌شناسان تصور می‌کردند که این موجودات عظیم با چهار بال، حلقه میانی در روند پیدایش پرندگان با دو بال بوده‌اند. اما فسیل‌هایی که به تازگی کشف شده‌اند، نشان می‌دهد که مایکرورپتورین‌ها یک شاخه تکاملی جانبی هستند. به این ترتیب، احتمالاً پدیده پرواز بارها بین گونه‌های پردار تکامل یافته است نه فقط بین گونه‌ای که در نهایت، به پرنده تبدیل شد.

**استجیمولوچ

نام این دایناسور بسیار سخت است ولی می توان آن را به صورت "هیولای شاخدار از جهنم" معنی کرد. این نام به خاطر سر عجیب دایناسور به آن داده شده است. این موجود یکی از استخوانی ترین حیوانات ماقبل تاریخ است و جمجه مارمولک مانندی داشته است. این دایناسور گوشت خوار بوده است و از جمله مواردی است که اطلاعات زیادی در مورد آن وجود ندارد.

** تانیستروفئوس

شاید این موجود کمتر در دسته دایناسورها قرار بگیرد اما عملا یک موجود ماقبل تاریخ به حساب می آید. تانیستروفئوس، دایناسوری است که گردن بسیار درازی داشت به طوری که طول گردن او 2 برابر مابقی بدنش است. این گردن دراز به او کمک می کرد تا غذا خورده و از خودش دفاع کند. دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که این دایناسور بیشتر در کنار رودخانه ها زندگی می کرده و به از گردن بلندش به عنوان قلاب ماهی گیری کمک می گرفته است.

** هالوسیگنیا

این دایناسور برای اولین بار در منطقه بریتیش کلمبیا در کانادا پیدا شد و البته به تازگی نمونه هایی از آن در چین نیز یافت شده است که نشان از گستردگی این گونه می دهد. از آنجایی که فسیل های این دایناسور کمی ناقص هستند باستان شناسان در مورد آن حدس های متفاوتی می زنند که قوی ترین این حدس ها می گوید این موجود بیشتر شبیه به کرم های امروزی بوده است و بدنش با تیغ های سمی پوشیده شده بوده تا بتواند از خودش محافظت کند. این موجودات نهایتا می توانستند به طول 3 سانتی متر برسند و زندگی انچنان سختی نداشته اند

** جائوکلوپتروس

این دایناسور برای اولین بار در یکی از شهرهای آلمان پیدا شد و به عنوان بزرگترین بندپایایی شناخته می شود که تا به حال کشف شده است. این بندپا می توانست تا 240 سانتی متری رشد کند که این عدد از قد یک انسان معمولی بسیار بالاتر است. این موجود به عنوان پدربزرگ عقرب های کشنده شناخته می شود زیرا شباهت های بسیاری به آن ها داشته است. البته رازهای این دایناسور همچنان سر به مهر باقی مانده است و دانشمندان به دنبال کشف فسیل های دیگری از آن هستند.

** دیمورفودون

یکی از پرنده های عجیبی که در دوره دایناسورها زندگی می کرده است و برای اولین بار سال 1828 پیدا شد به نام "دیمورفودون" شناخته می شود. این پرنده به نظر می رسد بدنی رنگارنگ با چهره ای بسیار عجیب وخشن داشته است و تحقیقات نشان میدهد که از همراه با گوشت خواران بزرگ زندگی می کرده است. نکته جالب در مورد این پرنده این است که او دارای دو ردیف دندان متفاوت بوده است که هر کدام می تواسنتد کارهای مختلفی انجام دهند. یکی از ردیف های دندان او برای شکار بوده و به راحتی شکار را پاره می کرده است و ردیف دیگر دندان ها برای جویدن و خوردن استفاده می شده است. فسیل ها نشان می دهد که بال های این پرنده هنگام باز شدن یک متر و نیم عرض داشته اند.

** کوتزالکوتلوس

یکی از بزرگترین دایناسورهایی که در دوران باستان زندگی می کرده است با نام " کوتزالکوتلوس" شناخته می شود. فسیل های این دایناسور در سال 1971 و  در تگزاس پیدا شد. فسیل های آن به گونه ای بوده است که به نظر می رسد این دایناسور از اجداد زرافه های امروزی بوده اند ولی این دایناسور بال داشته و قد آن ها نزدیک به 9 متر بوده است. به نظر می رسد این دایناسور گیاه خوار بوده و از درختان بلند تغذیه می کرده است.

** هلیکوپریون

این دایناسور که به عنوان یکی از اجداد اصلی کوسه ها شناخته می شود در دوره اول زندگی دایناسورها زندگی می کرده است و با خوش شانسی توانسته از انقراض دسته جمعی آن ها نیز جان سالم به در ببرد ولی بعدها به مرور و با ورود شکارچیان جدید به دریاها نسل آن ها نیز منقرض شد. فسیل های بدست آمده نشان می دهد که این ماهی نزدیک به 3 متر طول داشته است و دندان های آن نیز به مانند اره برقی های امروزی بوده است. فک پایین این ماه بسیار بلندتر از فک بالایی بوده و به همین علت به صورت دایره ای زیر سرش قرار میگرفت. بر روی این فک بیش از 100 دندان وجود داشته است.

در سپتامبر ۲۰۱۴ (شهریور ۱۳۹۳) باستان‌شناسان آمریکایی دایناسوری با بزرگ‌ترین بینی در بین دایناسورها را کشف کردند. کشف جدید «هادروسر کرتاسه» مربوط به گروه دایناسورهای اردک منقاران است. پژوهشگران این دایناسور را Rhinorex condrupus به معنای «شاه بینی» نامیدند. سوراخ‌های بینی این دایناسور با اندازه بینی این موجود مرتبط بوده و هیچ یک از دایناسورهای اردک منقاران چنین بینی‌ای ندارند. بسیاری از این نوع دایناسورهای علف‌خوار دارای استخوان‌های بزرگ در بالای سر هستند، اما این موجود استثنا بوده و در عوض سر بزرگ و بینی بزرگ دارد. علت اندازه بزرگ بینی این دایناسور هنوز ناشناخته است، اما علت بزرگی آن برخورداری از شامه قوی نبوده و ممکن است وسیله‌ای برای جفت‌یابی و تشخیص جفت در بین دیگر دایناسورها بوده باشد.

سنگين ترين دايناسور شناخته شده تادکنون براکيوزاروس (Brachiosaurus) با وزن تقريبي ۸۰ تن است. وزن و جثه اين حيوان تقريبا معادل با ۱۷ فيل آفريقايي است. براکيوزاروس نزديک به ۱۶ متر قد و ۲۶ متر طول داشته و اسکلت آن بزرگ ترين بازمانده زمين است که در موزه ها در معرض چشمان حيرت زده بازديدکنندگان قرار مي گيرد.

سینوساروپتریکس، رنگارنگ ترین دایناسور (Sinosauropteryx)

بعضی از دایناسورها دارای پر بوده اند، اما پرهای بیشتر آن ها اصلاً قابل تشخیص نبوده است. سینوساروپتریکس تا آنجا که می دانیم، اولین نوع از دایناسورهای غیرپرنده است که در فسیل آن، می توان چیزی مشابه پر یافت. همچنین، سینوساروپتریکس اولین دایناسور غیرپرنده با رنگ های قابل تشخیص می باشد. این موجود در اوایل دوره ی کرتاسه در چین می زیسته است و از خویشاوندان نزدیک کامپسوناتوس ( یکی از کوچکترین دایناسورها) به شمار می آید. فسیل های سینوساروپتریکس که به گونه ای شگفت انگیز سالم مانده اند، نشان می دهند که این دایناسور، دارای پوششی خزمانند متشکل از پرهای بسیار ساده بوده است – البته عده ای معتقدند الیاف کشف شده، ممکن است بقایای فیبر کلاژن باشد. این الیاف ساختار دوشاخه ای ساده ای داشتند و شباهت بسیاری میان پرهای این دایناسور و پرهای نسبتاً ابتدایی پرنده ی امروزی کیوی می شد یافت. چند مشخصه، سینوساروپتریکس را از دیگر دایناسورهای کوچک متمایز می کند، از جمله این که جمجمه ی او از استخوان بالایی پایش (استخوان ران) درازتر بوده، و پاهای جلویی اش بسیار کوتاه و محکم بوده اند.

آنکیلوساروس، دایناسور زره پوش (Ankylosaurus)

آنکیلوساروس را اغلب بهترین نمونه از دایناسورهای زره پوش به شمار می آورند. ویژگی های معروف آنکیلوساروس ، بدن کاملاً پوشیده از زره و دم گرز مانند استخوانی بسیار عظیم اوست. آنکیلوساروس بالغ، در مقایسه با حیوانات امروزی ساکن خشکی، بسیار بزرگ بوده است. برخی از دانشمندان اندازه ی او را ۳۰ فوت (بیش از ۹ متر) تخمین زده اند. شکل بدن این دایناسور، خم شده به سمت زمین و نسبتاً پهن بود. آنکیلوساروس بر روی چهار دست و پا راه می رفت و پاهای عقبی اش، بلندتر از پاهای جلویی اش بودند. آنکیلوساروس گیاهخوار بود و دندان های برگ مانند او، که نسبت به جثه اش، بسیار کوچک می نمودند،  برای خوردن گیاهان مناسب به نظر می رسیدند. استخوان های جمجمه و سایر اعضای بدن این دایناسور، به گونه ای کنار هم قرار گرفته بودند که قدرت او را به حداکثر برسانند. مشخص ترین ویژگی آنکیلوساروس، زره او بود که از برآمدگی های عظیم و فلس های استخوانی روی پوست به نام اوستئودرم یا اسکیوت، تشکیل می شده است. فلس ها، در ردیف های افقی منظم تا گردن، کمر و کفل های این جانور، امتداد می یافتند. دم گرزمانند مشهور آنکیلوساروس نیز از چند اوستئودرم بزرگ متصل به هم تشکیل شده بود. به همین دلیل وقتی این دایناسور دمش را تاب می داد، نیروی عظیمی به انتهای دمش منتقل می شد. این سلاح دفاعی مؤثر، به قدری قدرت داشت که می توانست استخوان های موجود مهاجم را خرد کند.

تریسراتوپس، آخرین دایناسور پیش از انقراض بزرگ (Triceratops)

او یکی از آخرین انواع دایناسور بود پیش از انقراض بزرگ، پا به عرصه ی هستی گذاشت. تریسراتوپس، موجودی چهارپا با یک یقیه ی بزرگ استخوانی و سه شاخ بر روی جثه ی عظیمش و شباهتی عجیب به کرگدن های امروزی، یکی از شناخته شده ترین دایناسورهاست. اگرچه محیط زندگی او با تیرانوسور یکسان بود و اغلب توسط همین دایناسور مخوف شکار می شد، اما مشخص نیست که آیا این دو به راستی، همان گونه که در نمایش های موزه ها و تصاویر متداول نشان داده می شود، با یکدیگر می جنگیده اند یا نه. بحث درباره ی کاربرد یقیه و سه شاخ مشخص موجود در سر تریسراتوپس، سال های زیادی به طول انجامیده است. پیش تر گمان می رفت این شاخ ها، سلاح هایی دفاعی در برابر مهاجمین بوده اند، اما نظریه های جدید ادعا می کنند که تریسراتوپس همچون گوزن های شمالی، بزهای کوهی و سوسک های کرگدنی، از این سه عضو خود، برای نمایش های برتری جویانه و جفت یابی بهره می برده است.

استگوسور، دایناسور میخ دار (Stegosaurus)

استگوسور به لطف دم میخ دار و پوشیده از فلس خود، یکی از شناخته شده ترین دایناسورهاست. آن ها حدود ۱۴۵ یا ۱۵۰ میلیون سال پیش، در زمان و قلمروی که در آن، موجودات عظیم الجثه حکم می راندند، زندگی می کردند.  استگوسور، یک چهارپای سنگین وزن عظیم الجثه ی گیاهخوار با وضع اندامی عجیب و غریب، به راستی جالب توجه است. پشت استگوسور به شدت انحنا داشت و پاهای جلویی اش کوتاه بودند، سر او به سمت پایین خم بود و دم سفت و سختش، در هوا برافراشته. آرایش فلس ها و خارهای میخ مانند بدن او، فکر بسیاری از دانشمندان را به خود مشغول کرده است. به احتمال زیاد، استگوسور از این میخ ها به عنوان وسیله ی دفاعی بهره می برده است. از فلس ها نیز به عنوان سلاح تدافعی و همچنین، وسیله ی نمایشی و تنظیم کننده ی حرارتی یاد می شود. استگوسور تقریباً به اندازه ی یک اتوبوس بود، با طول ۳۰ فوت و ارتفاع ۱۴ فوت، و با این حال در برابر دایناسور هم عصر خود، سوروپودای عظیم الجثه، کوتوله می نمود. از آن جایی که این دایناسور، همزمان با دایناسورهای بزرگ درنده می زیست، وجود زره برایش بسیار ضروری به شمار می آمد.

آرکئوپتریکس، تنها دایناسوری که می توانست پرواز کند (Archaeopteryx)

آرکئوپتریکس، که در اواخر دوره ی ژوراسیک می زیست، احتمالاً اولین دایناسور ددپا با قابلیت پرواز می باشد. اگر آرکئوپتریکس را یک پرنده به حساب بیاوریم، در این صورت پرنده سانان بسیار کمی وجود دارند که نمی توانند پرواز کنند. پرنده سانان تنها زیست-دسته از دایناسورها هستند که نمایندگان امروزی خود یعنی پرندگان را شامل می شوند و نزدیکترین خویشاوندان منقرض شده ی پرندگان به شمار می آیند. آرکئوپتریکس ها که از نظر شکل و اندازه، بسیار به زاغیان اروپایی امروزی شباهت داشتند، تقریباً به اندازه ی یک متر رشد می کردند. آرکئوپتریکس علی رغم اندازه ی کوچک، بال های فراخ و توانایی احتمالی برای پرواز، با دایناسورهای ددپا مشترکات بیشتری داشت تا با پرندگان امروزی. به طور اخص، می توان شباهت های او را با داینونیکوسورها (دروموسورها و ترودونتیدها) به این ترتیب برشمرد: آرواره هایی با دندان های تیز، سه انگشت چنگال دار، دم استخوانی بلند، انگشتان پای ثانویه که قابلیت بالایی برای درازتر شدن داشتند (چنگال قاتل)، پر (نشانه ی خونگرم بودن) و چند ویژگی مربوط به استخوان بندی. ویژگی های ذکر شده، باعث می شوند آرکئوپتریکس، گزینه ای مشخص برای فسیل های قابل انتقال میان دایناسورها و پرندگان باشد. بنابراین، آرکئوپتریکس نقش مهمی در بررسی خاستگاه پرندگان و در عین حال مطالعه ی دایناسورها، بر عهده دارد.

آمفیکولیاس فراگیلیموس، بزرگترین دایناسور شناخته شده (Amphicoelias fragillimus)

آ. فراگیلیموس بزرگترین و سنگین وزن ترین دایناسوری است که تا کنون کشف شده است. آ. فراگیلیموس گیاهخوار احتمالاً بزرگترین استخوان های مهره را دارا بوده است (به طول۴۰ الی ۶۰ متر) و وزنی برابر ۱۲۲ تن داشته است. کارپنتر تحقیقات بسیاری بر روی گیاهخواران پستاندار عظیم الجثه همچون فیل ها و کرگدن ها انجام داده است. این تحقیقات نشان می دهند حیوانات گیاهخواری که جثه ی بزرگتری دارند، بهتر می توانند غذای خود را هضم کنند. از آنجایی که حیوانات بزرگتر، دستگاه گوارشی طویل تری دارند، غذا به مدت بسیار طولانی تری در فرایند هضم شدن قرار می گیرد و به این ترتیب حیوانات بزرگ می توانند با منابع غذایی کم کیفیت نیز زنده بمانند. این مورد به خصوص درباره ی حیواناتی صدق می کند که در روده ی خود بخش های تخمیر دارند. به این ترتیب که میکروب های در این بخش ها تجمع می کنند و مواد گیاهی را تخمیر کرده، به عمل هضم شدن یاری می رسانند.

تیراناسوروس رکس یا تی-رکس (Tyrannosaurus Rex)

تی رکس، بله معلوم است که نمی توانیم سلطان دایناسورها را فراموش کنیم. این دایناسور، یکی از آخرین دایناسورهای غیرپرنده بود. او از ۶۵٫۵ میلیون سال تا ۷ میلیون سال پیش، در جایی که امروزه همان آمریکای شمالی است، می زیسته است. تیراناسوروس رکس، گوشتخواری که بر روی دو پا راه  میرفت، جمجمه ای عظیم داشت که توسط یک دم دراز و سنگین، تعادل می یافت. دستان تیراناسوروس رکس در مقایسه با پاهای بزرگ و قدرتمند عقبی اش، بسیار کوچک بودند. البته دستان او، علی رغم کوچک بودن، قدرت عجیبی داشتند و دو انگشت چنگال دار به آن ها متصل بود. اگرچه ددپایان دیگری وجود داشتند که از نظر اندازه، از  تیراناسوروس  رکس، بزرگتر بودند، اما اما او با ۴۲ فوت درازا و ۱۳ فوت بلندی، و ۶٫۸ تن وزن، یکی از بزرگترین شکارچیان خشکی به شمار می رفت.

کوچک ترين فسيل دايناسور که تاکنون شناسايي شده متعلق به لسوتوزوروس (lesothosaurus) است که اندازه اي برابر با يک جوجه کوچک دارد. البته فسيل هاي کوچک تر از لسوتوزوروس نيز شناسايي شده اما آن ها در حقيقت متعلق به نوزادان دايناسورهاي بزرگ تر بوده اند.

فسیل بزرگترین موجودی که تاکنون روی کره زمین زندگی کرده در می ۲۰۱۴ (اردیبهشت ۱۳۹۳) در آرژانتین پیدا شد. طول این دایناسور ۴۰ متر و ارتفاع او ۲۰ متر بوده است. این دایناسور عظیم‌الجثه که وزن او حدود ۷۷ تن (برابر مجموع وزن ۱۴ فیل آفریقایی) تخمین زده می‌شود، گیاه‌خوار بوده و احتمالاً در آخرین دوره حیات دایناسورها بر روی کره زمین می‌زیسته است. فقط استخوان ساق پای او به اندازه قد یک انسان است. این فسیل متعلق به یکی از گونه‌های تایتاناسورهاست که در دوره کرتاسه زندگی می‌کرده است، این دوره حدود ۶۵ میلیون سال پیش بوده است و ۷۰ میلیون سال به طول انجامیده است. استخوان‌های این دایناسور در کویری که در فاصله ۲۵۰ کیلومتری در غرب شهر Trelew در جنوب کشور آرژانتین قرار دارد، پیدا شد. هنوز نامی برای این گونه جدید دایناسور برگزیده نشده است. بر اساس سن لایه‌های زمین و صخره‌هایی که فسیل‌ها در میان آنها قرار گرفته بودند تخمین زده می‌شود دایناسورهای غول‌پیکر گیاه‌خوار حدود ۹۵ تا ۱۰۰ میلیون سال پیش در جنگل‌های پاتاگونیا می‌زیسته‌اند. بزرگترین فسیلی که پیش از این یافت شده بود نام آرژانتیناسور به خود گرفته بود و ۷ تن سبک‌تر از این فسیل جدید بود.

• ردیابی ماشین
• حمل هوایی ماینر از چین
• لیزر دوچرخه
• هد اپ یسپلی کیلومتر روی شیشه
• جلو پنجره لیفان ایکس 60



تبادل لینک هوشمند

برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان دايناسور و آدرس dinasour.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.